Στην καθημερινότητά μας έχουμε μάθει να τρέχουμε. Να προλαβαίνουμε προθεσμίες, να φροντίζουμε υποχρεώσεις, να κυνηγάμε στόχους. Ακόμα και στις πιο ήρεμες στιγμές, συχνά υπάρχει μέσα μας μια φωνή που λέει: “Κάνε κι άλλο. Προχώρα. Μην σταματάς.”
Όμως, πόσο συχνά επιτρέπουμε στον εαυτό μας να σταθεί; Να πάρει μια παύση χωρίς ενοχές;
Η παύση δεν είναι τεμπελιά. Δεν είναι απώλεια χρόνου. Είναι χώρος. Ένας μικρός ενδιάμεσος σταθμός όπου το σώμα, ο νους και η καρδιά ανασαίνουν.
Όταν καθόμαστε για λίγο στη σιωπή, αρχίζουμε να παρατηρούμε πράγματα που πριν μας ξέφευγαν: τον ήχο της αναπνοής μας, την αίσθηση του σώματος πάνω στην καρέκλα, το φως που αλλάζει στο δωμάτιο. Αυτές οι λεπτομέρειες είναι η ίδια η ζωή που συμβαίνει στο τώρα.
Στη yoga και στο mindfulness, η παύση είναι τόσο σημαντική όσο και η κίνηση. Ανάμεσα σε δύο στάσεις, η στιγμή που “μένουμε” είναι εκείνη που μας επιτρέπει να αφομοιώσουμε. Ανάμεσα σε δύο αναπνοές, υπάρχει το μικρό κενό όπου βρίσκουμε γαλήνη.
Κι ίσως εκεί βρίσκεται το μυστικό: δεν χρειαζόμαστε πάντα περισσότερη δράση. Χρειαζόμαστε περισσότερο να απολαύσουμε αυτό που ήδη υπάρχει.
Την επόμενη φορά που θα νιώσεις την ανάγκη να γεμίσεις τον χρόνο με κάτι, δοκίμασε να σταθείς για λίγο. Κλείσε τα μάτια, πάρε μια βαθιά εισπνοή, και απλώς άφησε τον εαυτό σου να υπάρξει. Μπορεί να εκπλαγείς από το πόσο αναζωογονητικό είναι να μην κάνεις τίποτα.
Η παύση είναι το δώρο που κάνεις στον εαυτό σου. Και είναι ένας από τους πιο όμορφους τρόπους να απολαύσεις τη στιγμή.